Anaların Feryadı
Peki güneşin hiç doğmadığı bir kentin sokaklarında,
sersefil bir hayatı düşlediniz mi?
Günü gelip geçmiş bir ihtiyar yalnızlığına sığınıp,
kansız bir pusuda yiten gözyaşlarını silebildiniz mi?
Acı gerek diye katılmış aşımıza,
Yaşı gerek diye serilmiş gözümüze,
Canı acır diye vurulmuş elimize…
Kalbin yarasını öpebildiniz mi?
Uzun ve yaslı bir hikâye bu,
sesi kısık çocukların çapaklı gözlerinde,
analarının hasretle bakan yüzlerinde
ve babaların uzak diyarlardaki ezgisinde…
Arsız ve zalim bir hayat bu,
yeri olmayan kadınların,
çatık kaşlı adamların,
çocuk doğmayan oyunların…
Peki ruhu kaybedilmiş cesetlerin yattığı mezarlıklarda
usul usul büyüyen kır çiçeklerini kokladınız mı?
koparılmış yavrusundan, kuzusundan, kokusundan,
Anaların feryadını işittiniz mi?
İnstagram hesabımı da takip edebilirsiniz.
Diğer şiirlerime de göz atabilirsiniz.
Anaların Feryadı
Pe ki gü ne şi n h iç d oğ ma dı ğı bi r ke n ti n so ka k la rı n da se r se f il b ir ha ya tı dü ş le di n iz mi Gü nü ge l ip ge ç mi ş b ir ih ti y ar ya l nı z lı ğı na sı ğı nı p ka n sı z bi r pu su da yi t en gö z ya ş la rı nı si le
