Bir şey vardır, hani lunaparkta ki tren en tepeye çıktığında her şey senin olmuş gibi gelir.. Ama birden iniverirsin aşağıya, döner tren, ne olduğunu bile anlamadan biter gezintin.. Sonra bacakların titreyerek inersin, yerde yürümek bile güçtür. Oturursun bir sandalyeye..
Oturuyorum..
Sonra düşünürsün, düşünür herkes.. Ne yazılır bunun üzerine diye..
Hiç bir şey yazılamaz aslında.. Kelimeler tükenir, öyle denizi izler gibi yüzlerine bakarsın insanların. Hiç biri beş para etmez denizin maviliğinin yanında. Ve dersin ki bir gün, bir gün denizin içinde süzüleceğim. Cesedim bir balıkçı ağına takılacak.. Yada balıklara yem olacak.. Ben artık o bir günü bekliyorum, ben artık o bir gün için yaşıyor, onun cesaretini topluyorum.. Her şey için teşekkür ederim..
-Çok güzel!
Güzel değil!
Ceset denizde şişer, bozulur.. Annemi düşün.. Oğlunu tanımak için morga geldiğini.. Patlak gözümü, şişmiş vücudumu görecek.. Bir ömür içinde taşıyacak o resmi.. Bir ömür göz yaşı dökecek denize bakıp. İnsanların gıpta edip baktığı deniz onun için acı verecek..
Bir beden ölebilir evet.. Ama bir denizi mezar bilmek, bir insana verilebilecek en ağır ızdıraptır.. Ölünebilir,ama denizde değil..
-Bir anne için ne önemi var, oğlunu yitirdikten sonra.. Ha bir denizde ölmüşsün, ha bir evin çatı katında? Bir annenin evladı öldükten sonra; ne güneş aynıdır, ne deniz, ne de gök.. Bir annenin evladı öldüğünde, bir anne yarımdır artık..
Bir intihar mektubu yazayım diyorum; “ölümümden her gün yüzlerine bakıp hiç bir renk göremediğim, siz ceset sürüleri sorumludur! Beni sizlerin kayıtsızlığı ve aptallığı bu noktaya getirdi.. Eğer üzerinde yaşadığımız dünyada -en azından yaşadığımızı sandığımız dünyada- siz nefes alıyorsanız, benim almama gerek yok, siz burada yaşıyorsanız benim öteki dünyada yerim.. Yok siz burada ölüyseniz, benim öteki dünyada doğmam gerekli.. Ne sizinle yaşayabilirim, ne de sizinle ölebilirim..” diye..
Eyvallah..
KorsanKalem 15.01.14 19.30
