İznin son günleriydi.. Son günler hep asabi olmuşumdur.. Geride bırakılanlar zira çok değerliydiler benim için.. Çocukluğumdular, gençliğim, herşeyim.. Geride bırakılanları düşündükçe melankolik halim artıyor.. “Melankoli halk arasında yalnızlığı tercih ve hüzün hali olarak bilinse de aslında psikolojik bir durumdur. Nedensiz yere depresyon hissi ve bir şeyler yapmaya duyulan isteksizlik olarak ortaya çıkar..” diyordu Özgür Ansiklopedi.. Güzel bir tanım.. Gayet iyi..
Yarının neler geitireceğini pek bilmesem de baş ağrılarım artacak, buna eminim.. Aslında sıkıldım artık.. Kalıpların içinde yaşamaktan, neyin yapılıp neyin yapılmayacağının bildirilmesinden sıkıldım! Filmlere verdim kendimi.. İnsan hikayeleri falan, olma ihtimalini düşündüğümüz aşk hikayelerini seyrettim. Filmlerdeki yaşanılan yaşamdan çok farklı! Keşke elimizde senaryo olsaydı ve oynasaydık biz de. Ama bu pek de mümkün olmuyor..Olmayacak da..
Bu yıl iyi olmalı, bu yıl çok iyi olmalı. Kendimi geliştirmem gereken şeyler var. Buna engel olan ne varsa temizleyeceğim hayatımdan.. Bugün bir sürü kitap aldım, ayrıca bir ingilizce sözlük. Dilimi de geliştireceğim. Yemek pişirmeyi daha iyi becereceğim falan filan.. Çok yoruldum ben bu sene, kafam yoruldu, kafamın içi yoruldu, ruhum sıkıldı..
Hiçbir şeyin önemi yok artık gözümde, bu yüzden kalp kıracağım biliyorum.. Şimdiden özür diliyorum.. Saygılar…
KorsanKalem
