Menu

Bir Günün Mücadelesi..

Öyle delice geliyordu ki, herkesin yaşadığı bir hayatı yaşamak.. Ve öylece kabul etmek varolanı..

Sabahın köründe verdim nöbeti.. Manasız bir yürüyüştü benimkisi.. Bir koli yumurta,bir somun ekmek doymam için yeterliydi.. Marketten eve düz  bir yol.. Kısa ama düşünmek için epey uzun aslında! Sabah insanların yüzü hiç gülmüyordu. Somurtkan ve ruhsuz hepsi… Zaten o lanet sabahları; zorla kaldırıldığımız yataklardan ve yetişmek zorunda olduğumuz iş, okul (her ne haltsa) gibi toplumsal düzen birimlerinden dolayı kimsenin gülümseyemiyeceğini düşünüyorum.!

Yolda yürürken; bir şeye dikkat ettim: Sanırım bir günde görebileceğimden fazlasını görmüştüm; Kediler.. Evet çok ilginçti! Ve her gördüğüm kedi çiftti.. İkili gruplar halindeydiler hepsi.. Mahallenin her bir yanındaydılar.. Bu çok garipti ve bir o kadar da anlamlı.. Düşünsene bu saatte bit sürü çift ayrılar.. Ki düşününce, kediler bu saatlerde bizlerden çok daha üstünler..

Evdeki yalnızlığa bıraktım kendimi… Kaloriferin yapay sıcaklığında mayıştım.. Tabi hep yaşadığım ikilemi yeniden tattım… Uyumak-Uyumamak.. Uyuduğumda dinleniyordum ancak birgün yitiyordu anlamsızca.. Uyumadığımdaysa; dengelerim altüst oluyordu..

Aldıklarımı bir kenera bıraktım. Kabanımı bile çıkarmadan yattım yatağa.. Saati kurmamıştım.. Zaten kursam da riayet edemiyordum zamana.. Usul usul kapandı göz kapaklarım.. Birgün daha doğmuştu ve öldürüyordum işte..

Ama açtım gözlerimi, öylece yazdım ve birgünü daha kazandım..

                               KorsanKalem     25.01.12

Beğen