Ve ben tüm bu çaresizliğe rağmen, bir çocuk gibi koca bir umut büyütüyorum bu dünyaya dair. Geçen her gün, yiten tüm insanlar ve olan tüm kötü olaylara rağmen hem de… Kırık bir şarkıya sığınıyorum tüm bu günahlardan. Kaldırımlardan aşağıya düşüyor gençliğim ve kimi zaman dizlerim kanıyor. Ama hiç önemsemedim ki bu yaraları ben.. Ama hiç düşünmedim ki sonumu ben.. Ellerinden tutmaya çalıştığım her umut, çoğu kez solmuş ve kamburum eğilmekten değil de köşe başlarında ağlamaktan çıkmış olsa da, inatla ve durmadan umut ettim. Paylaşmanın yüceliğinden ve insana dair, insanca ne varsa savundum. Hiç korkmadım ki karanlıklarından. Yüzleri ak, yürekleri kara insanlardan sakınmak için saklandım sadece. Saklanıyorum da hala.. Bir gün.. Bir gün inanıyorum, tüm kirimizi atıp sadece insan olduğumuz için kucaklayacağız birbirimizi. Kadın erkek, çoluk çocuk hem de!
Bu umut beni yaşatıyor belki de! Bu umuda sarılıyorum. Bin türlü tokat yesem de, inanıyorum bu umudun gerçekleşeceğine! Bak diyorum, göreceksin. Göreceksin gelecek o günler! Tabi sonra bir adam çıkıyor ve inandığım tüm güzellikleri yok edeceğini haykırıyor. Hiç çekinmiyor bu kini sunarken. Ve insanlar hiç sorgulamadan dinliyor sadece… Anlayamıyorum, bu yapay gerçeklik bana iyi gelmiyor. Bir mağara bulsam o an, gider o mağarada yaşamaya başlarım. Ama umut etmekten de alıkoymam kendimi. Belki bir gün birileri, beni o mağaradan çıkarır ve bak değişti her şey der, kim bilir? Çocukça geliyor belki ama, bir gün değişir her şey… Tüm sevgisizliğinize, tüm bencilliğinize, tüm adi planlarınıza rağmen; bir gün her şey değişir. Ve kaybeden kötü karanlıklar olur. Beklemeli, umut etmeli; bak gör sen değişir her bir şey…
KorsanKalem 24.05.15 01.01
