Muhabir “Cepheden iyi haberler gelmiyor” diyordu.. Ne bekliyordu ki? İyi haber neydi? Karşı taraftan yada bu taraftan birileri ölüyordu işte.. Ölümün hangisi iyi haber olabilirdi ki! Kanın ve vahşetin neyi çözeceğini düşünüyordu bunca budala?
Şimdi öylece masamda yazı yazarken birileri ölüm saçıyor.. Ölüm saçanları geçtim, onlar zır cahil.. Benim takıldığım nokta, koca koca adamların karanlık odalarda kıçlarını kaşırken yaptıkları ince planlar!! Bazen siktir çekesim geliyor herşeye!! Sonra kızıyorlar, küfür çocuklara zararlı diyerek! Bu, vücudunu jiletleyip yara bandı aramaya benzemiyor mu?
Bazen dere depe dümdüz gidiyorum.. Hiçbir şey ifade etmiyor aldığım soluk..işte o yüzden geceyarıları nefes boruma kaçan tükrüğün bir misyonu var.. Bana ölebileceğimi, hem de bir yatak odasında öyle salakça ölebileceğimi gösteriyor.. O an diyorum ki” noldu yani varsınve her an seni düzerim diyorsun ama olman gereken yerden ve sağlaman gereken adaletten bir habersin..” Ölümün bile korkutmuyor artık..
Bu yazıyı mfö’nün tam ortasındayım adlı şarkısıyla yazıyorum.. Biraz bişeyler ekleyesim var şu şarkıya..
Tam ortasındayım savaşın, talanın, soykırımın.. Tam ortasındayım kanın, silahın, gözyaşının.. Nasılda savaşıyor insan bak şu işe, Nasıl da açgözlüymüşüz meğer, Nasıl da tüketiyormuşuz, dünyayı, aşkları, herşeyi.. Tam ortasındayım bozgunun, Kuşatmanın.. Tam bitti diyorum, Bir bomba patlıyor.. Hala savaş hala ölüm.. Bile bile.. Nasıl da mecburmuşuz katletmeye, Öldürmeye öldürmeye öldürmeye..
Evet içimdeki kelimeleri biraz da olsun kustum.. Ama sevmiyorum bu havaları.. Üstadın dediği gibi; ” Beni bu havalar mahvetti..” Bu kavgalar! Bu talanlar, bu falanlar filanlar..
Bizler; Düşünün, tek hayvanlarız! Düşünen değil!
KorsanKalem
