Bu yaşlar da silinir gider elbet.. Bu dertler de tükenir. Düşmek yaralamadı ki beni. Yediğim yumruklar acıtmadı hiç. Yediğim tokada gocundum ben sadece. Duyduğum söze darıldım. Çok gibi hissedip, yok olduğumu öğrendim. Bu düzen de sürer gider böyle.. Günlerin ardın sıra gittiği gibi. Hiçbir şeyin tadının olmadığı gibi.. Bayat bir çay gibi.. Bozuk bir saat gibi..
Zaman diyorlar.. Zaman her şeyin ilacıymış.. Ben bıraktım artık.. Derdimi anlatacak kelimelerim, beni anlayacak insancıklarım kalmadı. Vazgeçtim tüm benliğimden.. Hani akarsuyun coşkunluğunda süzülür gibi gidiyorum.. Düştüğüm bu bataklığın içinde kımıldamadan batıyorum. Annem arıyor arada.. Hüzünlü, telaşlı, kederli annem.. Biliyor yaşadıklarımı.. Onu üzmeye hakkım da yok biliyorum, ama anne bu üzülüyor..
Bütün savaşları kaybettim ben.. İyiliğe dair ne varsa içime gömdüm.. Soğuk bir evin, nemli bir odasında yaşıyorum. Gocunmuyorum bu günlerden.. Yenilgiyi içselleştiriyorum sadece.. Ama eskiye dair hiçbir şeyi duyamıyorum bile.. Bir kere ölünce insanın içi, bir daha açmak istemiyor gözlerini.. Modern şehirlerin insanlarının anlamadığı bir şey bu.. Anlamayacaklar da.. Üç kuruşluk hikayelere dönüştü sevdalar.. Adi düzüşlere dönüştü karanlık odalarda.. Emekti hani sevgi? Mücadeleydi, kavgaydı! Ödlek tenlerin kirli sohbetlerinde kahkahalarla süslediler.. Sahte gülüşlerin büyüsüyle gizlediler tüm pisliklerini! Doğru konuşmaya cesareti bile olmayanların elinde çocuk oyuncağına çevirdiler aşkları.. Şimdi ne desek, ne söylesek; ne haklı ne de mutlu olmayı becerebileceğiz! O yüzden susacağım her defasında.. Ve sırt çantamı alıp gideceğim, hiç bilinmeyenlere.. Vazgeçmek öyle olmaz diyeceğim. Susmak öyle olmaz.. Ölmek öyle olmaz!
Her şey boka sarıyor.. İyiye gitmiyor hiçbir şey.. Ve her geçen gün daha beterini görmekten sıkıldım artık.. Derdimi anlatacak birilerini aramaktan.. Susmaktan, ağlamaktan, yorulmaktan sıkıldım artık.. Her kaybedişin ardından, güçlü gibi görünmekten yoruldum artık.. Suçlanmaktan, aldanmaktan ve anlamsız gülmekten insanların suratlarına.. Kendimden ve duvarlarımdan, ince düşündüğüm her şeyden yoruldum artık.. Bir metro istasyonunda kalbimi serdim raylara ve tren basıp gitti.. Kaçırdım o treni ben.. Şimdilerde, değersiz yaşamımın karanlığında, kararlılıkla yaşamımı sürdürüyorum.. Gözlerim kapalı..
KorsanKalem 00.00 31.03.2014
