Yine her şey karma karışıktı. Yazdıklarım, çektiklerim, romanların, bulaşıklarım, yalanlarım, dolanlarım, falanlarım, filanlarım.. Uzatabilirdim.. Pek uzatmadım oysa.. Ömrüm boyunca kısa kesip attım cümlelerimi.. Hayatımı işgal eden her şeyin karma karışık olması benim suçum. Ve bu durum hiç iç açıcı değil. Aksine iç karartıcı.. 10 sene önce dünyayı kurtaran ben, şimdi bana göre büyük bir evin hakkından gelemiyordum. Yaşadığım hayat ise tam bir kaos hali..
Hava sisliydi.. İnsanlar bir anda karşına dikiliveriyorlardı bu yüzden.. Öyle bir hava vardı ki kutsal hikayeler geliyordu aklıma. Aklıma hep olmadık şeyler gelirdi zaten. Bu böyle olmuştur. Hep, iç isyanlarımın mutsuzluğunda uyuya kalmışımdır yatağımda, masamda, koltukta.. Kahve hoşluğunda yaşamak isterdim. Özgür olmak isterdim. Bu günlerde bu kelimenin ütopik olduğunu düşünmeye başladım. Bu günlerde her şeyin ütopik olduğunu kavramaya başladım. Sistemsel hatalar yapılmıştı ve kimsenin umurunda değildi.. Aynı vagonlar aynı lokomotiflerin ardından ilerliyordu. Aynı lokomotifler aynı vagonlarla aynı insanları taşıyorlardı.. Bir noktadan bir diğerine gidilen-götürülen kahreden binlerce hayat..
Kendine misyon yüklemiş piçler vardı çevremizde.. Kibirlerinin kokusu, dünyanın bütün lağımlarınınkinden daha beterdi. Yüzlerine bakmaktan, seslerini duymaktan tiksiniyordum. Sistemin lağım fareleriydi her biri. Kendilerini bir halt zannettikleri bu çöplükte alabildiğine haykırıyorlardı; “ben sizin efendinizim” diye! Hiçbir halt değildin aslında. Yüreğin beş para etmezdi, baksan bir kere aynaya, bir kere gülüşünü, duruşunu uzun uzun seyretsen aynada, hiçbir boka benzemeyenlerin başı olduğunun farkına varırdın belki.. Ama cüzdanın kabarık, sırtın sağlamdı.. Götün açıkta kalmadı hiçbir soğukta.. O yüzden büyüdün.. Büyüdüğünü sandın. Bir çiftçinin sümüğünden daha değerli değildi varlığın. Varlığını yokluğuna tercih ederdim. Ve yoksaydım iğrendiğim varlığını.. Otuz sene sonra göreceğim ben seni. Kıçındaki kıllar ağardığında, yüzün sarktığında, ellerin titrediğinde göreceğim. Belki o zaman anlamış olacaksın, hayatın kibirlerinden ibaret olmadığını! Yada hala, aynı kafayla bir hastane köşesinde geberip gideceksin. Mezarına tüküreceğim o vakit. Hiç çekinmeden helal etmeyeceğim hakkımı. Öldüğün vakit, yok saydığım bedeninin gerçek yerini bulduğu için sevineceğim hatta.. Şimdi ölsen, şuan atmasa kalbin umurumda bile olmazsın. İnsanlık vasfını kaybetmiş biri için hüzün kaplanamaz yüreğim. Gereksiz hayatını erken nihayete erdirmiş olman senin suçun ve rütbelerin, makamların ve gücün umurumda bile değil! Sen bir hiçsin. Ve hiçliğin mahvoluşunu tadacaksın..
İnandığım gibi yaşayacağım.. İnandığım doğruları savunacağım bir ömür.. Zenginlik hayallerim olmayacak hiç! Katlarım, yatlarım, uşaklarım olmayacak. İnsanlığını kaybetmemiş her insanın elini sıkacak, omuz vereceğim hayat mücadelesinde. İnsan olmak kolay iş değildir. Kolay olsa milyarlarca insan bu kaosu yaratmaz, aksine çözüm üretirdi.. Bu dangalak Şubat ayında tir tir titrerdik misal.. Sevinen şebeklere bakıyorum.. Ay diyor ne güzel hava.. Evet öyle, ayy ne güzel hava.. Oysa günlerin getirdiği bozuk dengeli bir dünyanın hiç de güzel olmayacağı açık.. Ama umurunda mı dünya? Çeşit çeşit gösterişli kıyafetlerle gezinmek varken? Ya da sokaklarında dolanıp caka satmak dururken, dünyanın içine ettiğimizin farkında olmak mühim bir şey mi? Bunca savaş varken, bunca pislik dönerken hayatımızın tam ortasında, aykırı bir tavır takınıp doğrudan bahsetmek kolay mı?
Görmek istenmeyen hayatları terk eder ve görmezden geliriz. Niye? Çünkü sıradan değildir o hayatlar, sistemin içinde yer edinmemiş ve özgür kalabilmişlerdir kendilerince. Bu yüzden insanlar kalabalık neredeyse onun içine girmek için mücadele ederler. Yani savaşırlar.. Bu savaşlar boşuna değil, yani sıradan bir dünyada yaşanıp ölünmek için. Bundandır; aykırılık hem çeker, hem de iter insanları.. Aykırılar da hep tehlikeli bir yan, bir durum vardır.. Oysa en büyük tehlike kibirdir.. Kibirlerinize aldırış etmeden yaşamanız dileğiyle..
KorsanKalem 22.02.2014 17.40
