Koparmak geçiyor içimden,
yol kenarında
düzensiz büyümüş ağaçların yapraklarını.
Boylu boyunca uzanıyorum,
Tenha, sessiz ve gölgelik alanlarda.
Tüm yol işaretlerine ve tabelalara dokunuyorum
Parmak ucumla,
Muziplikten değil,
İz bırakmak derdim.
Zaten doğum ve ölüm arasındaki
Tek derdimiz olan şeydir bir iz bırakabilmek hayata..
Hayat bizim izlerimizi umursamasa da!
Ve insanlar otomobilleriyle vızır vızır arılar gibi geçerken yanımızdan,
Hiçbir vicdan sahibi dahi durmaz yanı başımızda!
Güçlü gücünü korudukça vardır bu çarpık düzende
Ve biz yaya kaldırımları bile olmayan,
Bilinmez yollara çıktığımızdan beri
Yol kenarlarında kalmış cesetlerimiz
Şişmiş ayaklarımız
ve kir pas içinde bileklerimiz!
Sevdiğimiz kilometrelere gelip,
Yanıldığımız her şeye bir daha yanılmak için yada,
Kanmak için yalancı fahişelere
Dönüp dururuz eski şehirlerde!
Büyük ve sınırsız kentlerin,
Adi oyunlarında katlediliriz
Ve belki bir polis kurşunu da alır canımızı,
Şehrin kuytu sokaklarında..
Çünkü ölmeyi en iyi biz beceririz!
Katledilen hep bizden olur..
Yüz yıldır öldürülürüz,
Yüz yıldır ırzımıza geçilir bu topraklarda..
KorsanKalem 00.30 24.05.2014
