Menu

Son Bulan – Bölüm 3: Bir Döngü…

Sonra her şey oturdu yerine… Bu döngüye kapılan, kendine yer bulan her canlı bu karmaşanın bir şekilde durulduğunu görecektir. Cansız bedenimi yanı başımda gördüğümde tepkisizdim. Bu duruma ortalama her insan alışıktır zaten. Çünkü ölümün sonucunda olabilecek tüm ihtimalleri düşünmüş, bunlar hakkında kafa yormuş ve çektiğimiz filmlerle bir bakıma kendimizi hazırlamışızdır yaşanabileceklere… Bu yüzden, ben de çok büyük bir şaşkınlık yaşamadım karşıma çıkan tablodan dolayı… Beni şaşırtan, cesedimin yanı başına oturup saçımı okşayan ihtiyar oldu. Bir baba şefkatinin daha ötesinde bir ilgiyle yapıyordu bunu.

Bilinmeze düştüyseniz, karşınızdakinin fiziksel özelliklerini önemsemezsiniz. Durumu anlamak için, bir şekilde iletişim kurmanız gereklidir. Bu durumda yapacağım tek şey, cesedimin yanı başında oturmuş şefkatle saçımı okşayan ihtiyarla konuşmaktı. Ama buradaki işleyişin nasıl olduğunu ve hangi dilin konuşulduğunu bilmiyordum. Bildiğim şekilde söze başlamayı denedim. İşleyişin bu şekilde olmadığını, açamadığım ağzımı fark edince anladım. Belli belirsiz sesler çıkarabilsem de, anlamlı bir cümle kuramadım. Sesi işiten ihtiyar, dünyada işaret dili adı verilen şekille beni selamladı ve ben, nasıl olduysa ihtiyarı anladım. Kısa bir tereddüttün ardından, koyu bir sohbete başlamıştık.

Nasıl sorusunu sormadım hiç. Demek ki buradaki usul buydu. Dünyadan farklı gördüğüm ilk şey bu iletişim yoluydu. İhtiyar; ölümü yücelten bir söylevin ardından, bir döngüye dahil olduğumuzu anlattı usul usul. Son verdiğim yaşamın hatalarından, atacağım yeni adımlardan ve var olan döngünün sadece bir hafıza kaybından ibaret olduğundan bahsetti. Bir süre bu karmaşık sohbeti sürdürdükten sonra, ilk anki hafiflikten eser kalmamıştı üzerimde. Sanki gitgide yaşlanıyordum. Yaşlandıkça da yüküm artıyordu…

Her şeyi bildiğini sanıp hiçbir şeyden haberi olmadan, bir acizlik üzerine kurduğum yaşam algısı yıkıldıkça uzaklaşmıştım bulunduğum yerden. Kaçtıkça tükendim, tükendikçe de tükettim tüm hikâyeleri… En son; vazgeçeceğim bir canım kalmıştı, onu da verdim ağaç cesetlerinin yanı başında… Biter sandığım her şey gibi, yaşamda da yanıldım. Bir döngüymüş sadece, ihtiyar anlattıkça anladım…

KorsanKalem 25.07.17 02.35

Beğen