Ne yaşarsak yaşayalım, hep bir yarım kalmışlık var farkettiniz mi bilmiyorum. Zaman geçiyor, ama birşeyler eksik.. Bulmacanın hep bir karesi boş.. Yap-bozun bir parçası eksik.. Gülüşlerin bile kahkalarında farklı bir ton..
Sıkılıyorum, monoton geliyor bazen hayat ki öyle.. Bir amacımız olmalı, yani bir şeyler katmalıyız hayata! Herkez öyle yada böyle aynı hayatı yaşıyor, tabi standartları farklı.. Zengin-fakir.. Ama hep aynıydı hayat, doğup büyüyecek evlenecek çoluk çocuk sen yaşlanırken, büyüyecek çocukların yada büyürken çocukların, sen yaşlanacaksın.. Ardından göz yaşı birkaç dua.. Herkezin indirgenmiş hayat tarzı bu..
Burada bir deli var.. Bir akıllı.. Yani insanların verdiği sıfat deli.. Bence farklı biri.. Geçenlerde yanımdan geçerken; “Hocam iyi günler!” dedim. Yanıma gelerek; ” Pardon, hocam dediniz ama sizce ne hocası olabilirim?” dedi.. Biraz afalladım.. O anda elindeki kiraz poşedi yere düştü ve ayağıyla hamle yaparak aldı onu. Ve dedi ki ” Acaba ayağıyla poşet alma hocası olabilir miyim?”. Ve güldü. Ben de ” Sadece bir sesleniş olarak hocam dedim” diye yanıtladım. Gülümsedi ve çıplak ayaklarıyla yoluna devam etti.. Kışın etek giyen, yarı çıplak, uzun saçlı-sakallı değişik bir adamdı.. Umursamadan yaşıyordu hayatı ve mutluydu.. Kendini bu hayatın çıkmazlarından soyutlamıştı ve bizler farklılıklara karşı takındığımız tavrı yine hoyratça kullanarak, deli demiştik o adama! Asıl büyük delilik bu!
Kendini kandırmayı amaç edinmiş, etik değerlere sıkı sıkıya bağlı, kuralları ve yasaların değişmez savunucusu olan insancıklar egemen bu hayata! Ve bu hayatı çekilmez yapıyor! Oysa ben paranızdan, aptal kutunuzdan, yalancılığınızdan, dinlerinizden, sistemlerinizden, düzensiz düzeninizden, düzen hastalığınızdan, ahlak masalarınızdan, bezirganlarınızdan, cellatlarınızdan, hakimlerinizden,hakemlerinizden,sizden nefret ediyorum maskeli oyuncular; insancıklar…
KorsanKalem
