Alkolin bedenime verdiği uyuşukluktan ötürü,mantıklı düşünme yetimi bir süre önce yitirdim. Yarın bir otobüs yolculuğuna çıkacağım. Yol uzun.. Ne yazayım işte, bilemedim.. Hiç havam yok bugün! Her zamanki monotonluk.. Yaralayıcı bir yalnızlık. Mal mal telefona bakmanın hüznünü yaşamak fena be. Yalnız olduğunu hissettiriyor çalmayan telefonlar.. Tek telefonlar da değil.. Aman salla gitsin, iyiyiz işte. Ölmedik bugün de , yaşıyoruz herşeye rağmen..
ki yaşıyorsak herşeye rağmen, en uçlarda yaşamalıyız kanımca.. Yani korkusuz falan. Uçurumun kenarında yaşamalı… Sevgi konusunda yorum yapmıyacağım, platoniklere duyulan aşkı yazmalı mutluluğu istiyorsak, fazlasını beklememeli! Aşklar kavuşamadı yüzyıllarca.. Bunu kabul ettin mi yaşıyorsun belli standartlarda,mutluluk palavralarına bulaşmadan yaşamalı yani..Yarın bu yazıyı okuyacağım ve kendime söveceğim belki, ama silmeyeceğim. Zırvalama ve saçmalama hakkım benim de var öyle değil mi?
KorsanKalem
KorsanKalem
