Sohbet ilerledikçe, ihtiyar gençleşmeye başladı. Önce bembeyaz saçları siyahlaştı, ardından yüzündeki çizgiler silindi, dişleri beyazladı. Tersine giden bir şeyler vardı. Sanki ihtiyar konuştukça, tüm yükünü bana yüklüyor; yükü azaldıkça da rahatlıyordu. Bir süre sonra, ihtiyarlamış ben ile gençleşmiş bir ihtiyar oluverdik. İşleyişin bu olduğunu kavradım. Karşımdaki artık eskisi kadar bilgili değildi. Daha basit konulardan bahsediyordu. Bense sistemin en ince ayrıntılarını, anlamadığım bir yöntemle öğrenmiştim. Sanki her şey zihnime yükleniyordu.
Hataların tekrarı, yaşamın döngüsünü oluşturuyordu. Sohbetimizden çıkardığım sonuç buydu. Yaşamı kusursuz olarak tasarlayan aklımız hep yanılmıştı. Kusursuzluğa ulaşma çabaları gereksiz bir uğraşıydı. Bu uğraşının peşinden koştukça hatalar yapıyor, hatalardan ders almayıp yanılgı girdabında kayboluyorduk. Oysa hayat, sadece yaşanmalıydı.
Acı ve tatlı duyguları bir araya getirdiğimizde; anıların öyle ya da böyle özlemini duyuyordu insan. Kötü günler bile özleniyordu. Çünkü bir duygu vardı her şeyin içinde. Adı konulmamış, tam anlamıyla keşfedilmemiş bir duygu… Peşinden koşturduğumuz tek şey belki de o duyguydu. Fakat insan hiçbir zaman o duyguya erişemeyecekti. Çünkü döngü belki de, o duyguya erişildiğinde yok olacaktı. İşte o zaman yaşam gerçek manada son bulacak, artık bir anlamı kalmayacaktı.
İhtiyar küçük bir çocuk olduğunda, ben artık bembeyaz saçlara sahip bir ihtiyara dönüşmüştüm. Biraz sonra O, tohuma dönüştüğünde; misafirim de yanı başıma gelmiş olacak. Eski ihtiyar yeni çocuk gittiğinde ise, misafirimin saçını okşuyor olacağım. Saçlarına her dokunuşumda, bir önceki hayatının hatalarını göreceğim zihnimde. Onun için üzülecek, sevinecek ve o adı konulmamış duyguyu içimde hissedeceğim. Sonra içine düştüğü döngüyü, ihtiyar çocuğun bana anlattığı gibi anlatacağım misafirime. Ben anlattıkça o büyüyecek, ben ise yeni bir hayata doğru küçüleceğim ve döngü bu şekilde sürüp gidecek…
-Son-
KorsanKalem 01.11.17 02.11
