Ayak bileğinde ufak bir kesik vardı ve nefes kesen bir de halhal.. Hiç öyle gülmemişti kimse yüzüme.. Ve hiç güneş bu kadar ısıtmamıştı bedenimi.. Binlerce dize vardı aklımda.. Ve yeniden şekillenmiş yüzlerce şiir. Ama o an her birisi birbirine girdi. Kayboldu sözcükler ve ilk o gün kekeledim konuşurken. Belki beni hep böyle hatırlayacaktı, belki de unutacaktı. Ben beni hatırlasın da nasıl hatırlasa hatırlasın’daydım. O gülümsüyordu. Belki de düştüğüm durumun salaklığıydı yüzünü güldüren ya da içten bir gülümsemenin hiç bir nedeni olmazdı. Bir serçe edasıyla yanıma yanaştı ve yanağıma; dünyanın en kıymetli hazinelerinin değerini sıfırlayacak bir öpücük bıraktı. O an ölsem, o an yerin dibine girse bedenim; hiç bir huzur, hiç bir sözcük veremezdi o hazzı. Gitti. Her güzel şeyin gideceğini bildiğim için bekliyordum böyle bir sonu. Gülümserken ardından, gözlerimden olanca kederiyle yaşlar boşalıyordu. Sevmenin anlık ifadelerinden biriydi göz yaşları. Göz yaşlarımız daim oldu şu hayatta; öyle yada böyle..
KorsanKalem 24.08.2014
