Yıllar önceydi. Çocuktuk yani.. Hani ufak tefek, çelimsiz, şirin.. Çocukluk güzeldi, ilginçliklerimize kimse şaşırmıyordu. Çocuk işte denirdi bir absürtlük yapsak da..
Havalar güzel olduğunda, aileyle birlikte gezintilere çıkılırdı.. Çay bahçeleri,parklar falan.. Güzeldi yani çocukluk.. Sorun değildi hiçbirşey..
Değişik gelirdi uçan balonlar.. Bir düzüne uçan balonla gelirdi baloncu ve hayranlıkla bakardık.. Pırılpırıldı balonlar.. Ve uçuyorlardı.. Yani çocukluğumuzun algılayamayacağı derecede gizemliydi.. Genelde kaçırırdık elimizden ve öylece arkasından bakakalırdık. Hüzün dolu ve kederli..
Eğer başarır da elimizden kaçırmazsak, yani eve götürebilirsek; odamızın içinde bırakırdık.. Tavanda öylece havada dururdu. Ve dalardık uykuya, sabah şişkinliğini kaybetmiş, o parıltısından bir haber, öylece yerde bulurduk.. Hiç de ilgimizi çekmezdi o an, bir tekme vururduk..
Diyorum ya çocuktuk ve ilgimizi çeken çok şey vardı.. Uçan balonlar da bunlardan biriydi.. Ama şimdi düşünüyorum da bence herkez o balonu elinden kaçırmalı ve gökyüzüne bakarken o hüznü tatmalı.. Vazgeçilmez bir etkinlik olacaktır..
KorsanKalem
