Annem doğum günlerimize çok önem verirdi.. Hiç eksik etmedi yaş pastamızı. Her yaşgünümüzde pastayı keserken,mum üflerken, ilk lokmayı ağzımıza atarken çekildiğimiz fotoğraflar vardır.. Hersene aynıydı.. Sıkıcı gelirdi..
Ama beterin beteri varmış. Bu gün onu anladım. Sıkıcıydı ilk defa doğduğum gün.. Zaman geçmek bilmedi.. Yalnızlaştıkça yalınlaştım.. Askerler nöbet değiştikçe kutladılar doğum günümü telsizlerden.. Güzel bir hava vardı, izledim saatlerce denizi.. Telefonum birkaç kişi dışında çalmadı bile..
Bir mum üfleyemeden geçiyordu ve bu ne kadar da değerliymiş şimdi anladım. Bir sene daha yaşlanıyordum, ama hiç yaşlanmamıştım doğum günümde. İlk defa böyleydi ruh halim.. Aynaya baktım uzun uzun. Saçımdaki birkaç beyaz tele! Ve dedim ki dünya çok hızlı dönüyor be..
Başımı dayayacağım bir güzel aradı gözlerim.. Yine yoktu işte. Yok oldu.. Artık Mayısa giriyorduk. Yani benim günüm geçiyordu.. Bitsin artık! Sıkıldım çok sıkıldım. Yitirilmişlikler yaşadım, hep yitirmişim..
KK
