Günce – 04.09.19
Çiçeklerle geçirdiğim sürelerde, her şeyin ötesinde bir yerde hissediyorum. Tırnaklarımın arasına karışan toprak, bir süre benimle beraber varlığını sürdürüyor. Ardından muhtemelen kanalizasyon macerası başlıyor. Sonra kim bilir hangi çiçeğin vatanı haline geliyor bilmiyorum…
Bir şeylerden uzaklaşıp kalabalık bir şehrin sokaklarında bilmem kaç yıllık tarihi köprülerde neyi arar insan? Ya da ben bu sokakların bilinmezliğinde ne yapmaktayım bilmiyorum. Bildiğim tek şey, şehirler büyüdükçe insan küçülüyor. Koskocaman bir tarladaki karınca misali görünmez oluyorum. Bundan rahatsız da değilim…
Sorguladığım şeyler bundan yüz yıl sonra muhtemelen önemsiz birer ayrıntı olarak kalacak. Anlamlandıramadığım şeylerin listeleri uzayıp gidiyor. Belki başka bir hayatta daha önemsiz bir sebeple yaşayıp öleceğim, ama şimdi aldığım nefesin hakkını vermek gibi bir görev edindim. Delilik bu!
Plansız, programsız ve düzensiz yapılan her şeyin uzun vadede tutarlı başarısızlıklara çıktığını biliyorum. Bu yüzden yeni bir yola çıkıyorum. Artık günlük bir ritüel olarak yazacağım buraya. Uzun ya da kısa, ama yazacağım. Hikâyelerim, şiirlerim ve diğer şeyler Korsan Edebiyat’ta olacak. Yetişemediğimiz günlere, geciktiğimiz anlara inat, öyle ya da böyle bu durakta olacağım.
Çok şey anlatılıyor bu limanda. Çok insan var, çok kelime ve çok cümle… Bir şekilde var olacağız. Var olmak zorundayız. Varlığımız başkalarının varlığını etkisiz kılmadan, yaşamaya devam edeceğiz…
